6αρια- Νεραιδα

Ήταν μικρή και αγνή πετούσε στον ουρανό
άκουγα μονό τα φτερά της μα ήθελα να την δω
όταν μελαγχολώ αυτή πάντα ειναι εδώ
δεν την ακούω πια μα μου στοιχειώνει το μυαλό (x2)

Μια μελωδία λυπητερή στο βάθος ακουγόταν
κοίταζα προς τον ουρανό το 'νιωθα κάτι ερχόταν
πλησίαζε στο μέρος μου και αέρας σηκωνόταν
μύριζε χώμα η βροχή το φεγγάρι κρυβόταν
ξαφνικά μπροστά μου μια λάμψη εκθαμβωτική
ανοίγω τη παλάμη μου και κάθεται εκεί
την βάζω μπρος στ' αφτί μου κι ακούω μια φωνή
μου έλεγε πως δεν ειναι από δω έχει χαθεί
ζούσε και κατοικούσε σε μια κοιλάδα
ταξίδευε και χάθηκε πάνω από την Ελλάδα
μου μίλαγε και δάκρυζε μίλαγε για τον τόπο της
το μόνο που τις άρεσε η θέα της Ακρόπολης
σιχαινόταν το τσιμέντο και τη σκόνη
το νέφος την πνίγει και τα ρούχα της λερώνει
αυτή θέλει αγάπη και εδώ υπάρχει μίσος
το μόνο που της μένει να βασίζεται στο ίσως
ίσως οι άνθρωποι να δούνε τι αξίζει
ίσως μια μέρα αγάπη μας πλημμυρίσει
ακόμα βασανίζεται και ζει στη δυστυχία
και όταν έφευγε ξανασβηνε η μελωδία

Ήταν μικρή και αγνή πετούσε στον ουρανό
άκουγα μόνο τα φτερά της μα ήθελα να την δω
όταν μελαγχολώ αυτή πάντα ειναι εδώ
δεν την ακούω πια μα μου στοιχειώνει το μυαλό (x2)